Hedric - Tajemne spotkanie - one-shot

One-shot zadedykowany dla @SpanishWiktoria
Ship: Hedric (Harry Potter x Cedric Diggory)
Uniwersum: Harry Potter

Tytuł: Tajemne spotkanie

Wymknąłem się z łóżka i zacząłem ostrożnie stąpać po drewnianych panelach, starając się nikogo nie obudzić, by nikt nie dowiedział się o mojej nocnej przechadzce. Niestety w pewnym momencie jeden z paneli zaskrzypiał i przerażony, że odkryją moją tajemnicę, zamarłem na moment, nasłuchując. Jednak w ciszy nocy nikt nie zareagował i nic nie usłyszałem, prócz odległego pohukiwania sowy za oknem. Odetchnąłem z ulgą i kontynuowałem swoją wyprawę, aż znalazłem się przy drzwiach, za którymi mogłem przestać wstrzymywać oddech i spokojnym krokiem ruszyć w kierunku łazienki prefektów, w której czekała na mnie pewna osoba. Ostrożnie, kryjąc się pod osłoną nocy i nie używając różdżki do oświetlenia dobrze znanej mi drogi, dotarłem w końcu do swojego celu i stanąłem przed wielkimi, drewnianymi drzwiami, które zaraz pchnąłem. Stare zawiasy cicho zaskrzypiały, zdradzając moją obecność i przykuwając wzrok stojącej pod oknem naprzeciwko niewiele wyższej ode mnie postaci.

-Spóźniłeś się.

Szept rozległ się niemal od razu po tym, gdy drzwi zatrzasnęły się za mną cicho a ja ruszyłem w kierunku jego właściciela.

-Wybacz, Ron nie mógł zasnąć.

Zaśmiałem się, wiedząc, że tu i tak nikt nas nie usłyszy. Silne ramiona przyciągnęły mnie do stojącej pod oknem postaci i w blasku Księżyca mogłem dokładnie zobaczyć jego zawadiacki uśmiech i potargane włosy.

-Ach tak.

Odpowiedział, pochylając się do mnie tak, że nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Ostrożnie odgarnął mi czarne kosmyki z czoła, starając się nie zahaczyć o moje okulary a moje dłonie splotły się na jego karku.

-Ale już tu jestem.

Zauważyłem, jakże błyskotliwie, czym wywołałem jego śmiech, co mnie ucieszyło. Uwielbiałem, jak się śmiał. To był przyjemny dźwięk.

-Wiem.

Przyciągnął mnie jeszcze bliżej siebie tak, że nasze ciała stykały się na całej długości i złączył nasze usta w niespiesznym, czułym pocałunku.

-Więc nie masz się na co skarżyć.

Dokończyłem swoją wypowiedź dopiero po dłuższej chwili, gdy oderwał się ode mnie i mogłem złapać haust powietrza.

-Muszę się tobą nacieszyć. W końcu to nasze kolejne tajemne spotkanie.

Odpowiedział, obcałowując moją twarz, szczególną uwagę poświęcając mojej bliźnie.

-Cedric, spokojnie. Mamy całe życie przed sobą.

Wymruczałem, drapiąc go po karku, bo wiem, że bardzo to lubił. Szkoda, że wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak bardzo się myliłem.