Sekret - Prolog

-Dlaczego..? Dlaczego właśnie ja..?

Blondyn patrzył na siebie w lustrze i nienawidził tego, co tam widział. Wiedział, że nadchodzi pełnia. Wiedział, co się wtedy wydarzy... chociaż tak bardzo tego nie chciał.

-Przecież ja nic nie zrobiłem!

Wrzasnął, a po jego policzkach zaczęły płynąć łzy.

-To mój ojciec zawinił, dlaczego ja mam mieć zrujnowane życie?!

Chłopak zbił lustro, przed którym stał, a z jego dłoni zaczęła płynąć krew.

-Dlaczego ja...?

Powiedział słabym głosem, próbując opanować łzy.

-Malfoy?

Za plecami usłyszał czyjś głos. Wystraszył się i gwałtownie odwrócił, przez co zakręciło mu się w głowie. Niestety, jego stan się pogarszał, i to bardzo.

-Co..?

Nie zdołał wydusić z siebie nic więcej, bo poczuł, jak z kącika ust zaczęła płynąć mu krew. Szybko przyłożył do miejsca drżącą dłoń, modląc się, by stojący przed nim nastolatek tego nie zauważył.

-Co ty tu robisz? Wszyscy są na imprezie w Wielkiej Sali.

Powiedział brunet, patrząc zaskoczony na swojego wroga.

-Nie twoja sprawa, Potter.

Ledwo to powiedział, przez ogólną słabość organizmu. Wiedział, że niedługo zemdleje, bo wciąż się nie przyzwyczaił. Chciał do tego czasu zostać sam.

-Chyba trochę moja, Malfoy, bo wiem, że coś knujesz. A twoje knowania mają związek z Voldemortem.

-Nie wypowiadaj tego imienia!

Wrzasnął przerażony chłopak i odsłonił się przed wrogiem. Z jego ust wciąż ciekła krew i okularnik właśnie to zauważył, zaskoczony patrząc na niego.

-Co... ci się stało?

Zapytał niepewnie, przyglądając się bladej, zakrwawionej twarzy.

-Nic, co by cię dotyczyło, Potter! Spierdalaj stąd!

Wrzeszczał coraz słabszy Ślizgon, patrząc z przerażeniem na zakrwawioną rękę. Mimo, że minęły trzy miesiące, jego ciało wciąż walczyło z klątwą. W pośpiechu zaczął przeszukiwać kieszenie swego czarnego garnituru, szukając eliksiru od swego ojca chrzestnego.

-Nie. Nie zostawię cię tak.

Blondyn spojrzał na niego zaskoczony i zaczął się zastanawiać nad tym, co ma teraz zrobić. Zapomniał zabrać eliksir z pokoju. Nie zorientował się, gdy czarnowłosy chłopak podszedł do niego  i chwycił jego drżący podbródek w palce.

-Przecież mnie nienawidzisz...

Powiedział, wiedząc, że teraz nic już nie zrobi. Nie ma eliksiru, nie da rady się wyrwać.

-Nie. Nienawidzę tego, co robisz. Nie ciebie.

Powiedział Potter, marszcząc delikatnie brwi i oglądając chłopca od stóp do głów.

-Jak mogę ci pomóc?

Zapytał po chwili. Zauważył, że pod warstwą makijażu blondyn ukrywał czarne cienie i zniszczoną skórę.

-Zabierz mnie do Snapea.

Powiedział słabo młody wysłannik Czarnego Pana i złapał się za głowę. Szybko opadał z sił. Zbyt szybko. Poczuł, jak młody ścigający bierze go na ręce, układając jedną z nich pod jego kolanami a drugą przytrzymując mu plecy.

-Nie rozumiem cię...

Szepnął, widząc, jak obraz powoli mu się rozmywa przed oczami. Czuł, jak jego tragarz zaczął się  śmiać.

-Wielu rzeczy nie rozumiesz. Może kiedyś ci wyjaśnię.

Obiecał, schodząc po schodach do lochów. Kierował się w stronę dormitorium profesora. Wiedział, że tam będzie. Nie miał pojęcia, jak, ale to wiedział. Malfoy już nic nie powiedział, pozwolił się nieść, powoli odpływając.

-Jesteśmy.

Usłyszał szept. Spodobał mu się ten miękki, przyjazny głos. Miał zamknięte oczy, próbując chociaż trochę zatrzymać karuzelę w swojej głowie. Po chwili rozległo się pukanie, a zaraz potem skrzyp drzwi.

-Potter! Co zrobiłeś Draconowi?

Zapytał ostro nauczyciel eliksirów, wpuszczając chłopaka do środka. Po chwili blondyn poczuł pod sobą miękką kanapę.

-Znalazłem go w łazience. Zaczął słabnąć. Poprosił, żeby go tu przynieść.

Przyznał Harry, chociaż jego głos stał się bardziej odległy.

-Zjeżdżaj stąd!

Warknął mężczyzna. Rozległy się kroki a po chwili zamknęły się drzwi. Blondyn wiedział, że jego bądź co bądź, wybawca, wyszedł  i przestał się nim interesować z chwilą przejścia przez drzwi.

-Gdzie zgubiłeś eliksir?

Zapytał Snape z pewnej odległości. Jednak blondyn nie odpowiedział. Nie miał na to siły. Pozwolił, by to przekleństwo go porwało. Po chwili ogarnęła go ciemność.