In my world - Rozdział 5

 Zebranie się z podłogi i wyjście z tego baru o własnych siłach było okropnie ciężkie. Starałem się nie patrzeć w dół, gdy podciągałem swoje spodnie i ignorować plamy krwi na ziemi. Zamówiłem taksówkę i czym prędzej wróciłem do domu, starając się usilnie ignorować rozchodzący się po całym ciele ból i wstyd, jaki czułem. Ciągle płakałem i nie potrafiłem przestać, jednak zignorowałem pytania taksówkarza gdy ten najwyraźniej martwił się moim staniem, nie były one teraz istotne. Teraz i tak już nikt nie mógł mi pomóc. Wejście po schodach na piąte piętro do mojego mieszkania było udręką a gdy tam w końcu dotarłem, od razu zaryglowałem się w łazience. Zrzuciłem z siebie te brudne ubrania z zamiarem wyrzucenia albo lepiej - spalenia ich przy pierwszej nadarzającej się okazji ale wtedy zauważyłem ukradkiem w lustrze samego siebie. Teraz nie potrafiłem już odwrócić wzroku. Na rękach i szyi miałem czerwone pręgi po jego trzymających mnie palcach. We włosach miałem krew i dotykiem wyczaiłem, że miałem rozcięcie z tyłu głowy, zapewne od bliskiego spotkania ze stołem. W końcu mój wzrok poszedł na dół i od razu poczułem, jak opuszczają mnie wszelkie siły. Pomiędzy moimi nogami spływała wciaż świeża krew pomieszana ze spermą mojego sprawcy. Całe uda miałem umazane czerwoną cieczą a nawet miałem rany od jego paznokci, które najwyraźniej przebiły mi skórę. 

Nie potrafiłem tego znieść. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa i po prostu padłem na kolana tam, gdzie stałem płacząc w niebogłosy i pytając się, dlaczego właśnie mnie to spotkało. Jednak na to pytanie nikt nie był w stanie udzielić mi odpowiedzi. W mojej głowie panował istny chaos i sam nie wiedziałem, co mam teraz zrobić. Oddech stawał się coraz cięższy aż w końcu nie byłem w stanie zaczerpnąć powietrza. Panika wypełniała całe moje ciało i paraliżowała mnie, rwałem sobie włosy z głowy i nie potrafiłem się pozbierać. W końcu uderzyłem z całej siły dłonią w ścianę w jakimś odruchu i w jednym momencie wróciłem do żywych. Czułem tylko ból, przeokropny ból w całym moim ciele, którego w żaden sposób nie dało rady się pozbyć. Niczym ostatniej deski ratunku, chwyciłem się jednej z leżących w mojej kosmetyczce żyletek. Nawet się nad tym nie zastanawiałem, nim wykonałem pierwsze głębokie cięcie na przedramieniu. Syknąłem z bólu i w jakiś sposób właśnie ta rana pozwalała mi pozostać w kontakcie z otaczającą mnie rzeczywistością. Więc się ciąłem. Ciąłem swoją skórę tak długo, aż w końcu mogłem znów normalnie oddychać, aż w końcu mózg nie skupiał się na bólu wynikłym z gwałtu tylko na tym, który sam sobie zadawałem. Zebrałem się w sobie i po jakimś czasie udało mi się dotrzeć pod prysznic, który do przyjemnych nie należał. Siedziałem tak w brodziku i z jakimś stoickim spokojem obserwowałem zabarwioną na czerwono wodę spływającą do odpływu. Po raz pierwszy nie czułem kompletnie nic, po prostu znalazłem w miarę wygodną pozycję do siedzenia i tak siedziałem. Sam nie wiem, jak długo to trwało nim w końcu wyszedłem spod prysznica, przebrałem się szybko w pidżamę i wróciłem do pokoju, gdzie od razu zakopałem się pod kołdrą w łóżku. 

Bez żadnych większych ambicji obserwowałem powoli ciemniejące niebo, nim poczułem że mój telefon wibruje pod poduszką. Wyciągnąłem urządzenie i zamarłem, widząc wiadomość z jednego z zapisanego na urządzeniu numerów.

"Nawet nie myśl, że ktoś ci uwierzy."

To wystarczyło, żebym znów zaczął płakać. Płakałem w poduszkę tak długo, aż zabrakło mi łez a nawet wtedy nie potrafiłem się do końca pozbierać. W końcu jednak sięgnąłem po telefon i wybrałem odpowiedni numer. Nie musiałem długo czekać, aż ktoś odebrał.

-Hej, Bill, wszystko w porządku?

Usłyszałem głos po drugiej stronie i aż ścisnęło mnie w gardle. Nic nie było w porządku. Ale co miałem powiedzieć i komu? Przecież Daniel miał rację - nikt by mi nie uwierzył. Przełknąłem ślinę i ze łzami w oczach zacząłem mówić.

-Hej, nie czuję się najlepiej, raczej nie przyjdę jutro do pracy.

Wyszeptałem przez zaciśnięte gardło i przez jedną, bardzo długą sekundę miałem wrażenie, że po moim głosie można się wszystkiego domyślić.

-Okay, tylko pójdź jutro do lekarza, dobrze?

-Jasne.

-To zdrowiej. Do usłyszenia.

-Cześć.

Szybko zakończyłem rozmowę i zakopałem się pod kołdrą, płacząc do czasu aż w końcu zmęczenie wygrało i zabrało mnie na kilka godzin z tego okropnego świata. Tylko sen przyniósł mi spokój.

Gdy jednak obudziłem się rano, wcale nie czułem się lepiej. Wydarzenia poprzedniego dnia paliły mnie żywym ogniem ale ja już nie miałem siły płakać. Nie miałem siły ani na płacz, ani na nic innego. Więc po prostu leżałem tak przez kilka godzin, tempo wpatrując się w jedną ze ścian. Czasu nie mogłem cofnąć i miałem ochotę już nigdy nie pokazać się nikomu na oczy.

Sam nie do końca pamiętam, jak przebiegł mój dzień. Wiem, że nie byłem już w stanie płakać, jakbym zużył wszystkie łzy jakie miałem w tym życiu, ale w końcu zebrałem się na tyle żeby zadzwonić do lekarza i poprosić go o zwolnienie. Chyba słyszał że coś jest nie tak, bo od razu wypisał mi zwolnienie na cały tydzień i wysłał mi je na maila. Przez resztę dnia nawet nie wyszedłem z łóżka. Dopiero następnego ranka po nocy męczącej mnie koszmarami udało mi się wstać na chwiejnych nogach i pójść do łazienki za potrzebą. Zaciskając zęby starałem się ignorować ból i upokorzenie, co wcale niestety proste nie było. Nie byłem w stanie nic przełknąć przez ściśnięte gardło, więc po prostu zgarnąłem z kuchni butelkę wody i to ona była moim jedynym towarzyszem przez resztą dnia. Kompletnie straciłem wolę do życia i do czegokolwiek. 

Trzeciego dnia nie czułem nic. Po prostu nic, poza fizycznym bólem w moim ciele. Ani żalu, ani strachu ani upokorzenia - niczego. Zupełnie, jakby ktoś mnie najzwyczajniej w świecie wyłączył i nie mogę powiedzieć, żeby było mi z tym źle. Udało mi się jakoś wcisnąć w siebie jogurt, po czym po prostu siedziałem kolejny dzień w łóżku i oglądałem filmy na laptopie, starając się jakoś przeżyć i nie myśleć o tym wszystkim ale to nie było ani trochę łatwe.

Kolejna noc była koszmarem i miałem wrażenie, że to wszystko dzieje się od nowa. Że po raz kolejny Daniel dotyka mnie swoimi rękami i mnie gwałci. Obudziłem się zlany potem a chwilę później płakałem jak dziecko, podczas gdy zadawałem sobie nowe rany na ciele.

Dopiero po dwóch tygodniach postanowiłem wrócić do pracy i nie czułem się z tym wcale dobrze. Wiedziałem, że tam znowu go spotkam i będę musiał udawać, że nic się nie stało. Jednak rany na moim ciele już niemal zniknęły a ja nie mogłem się chować w domu w nieskończoność, nawet jeśli moja psychika dalej nie była uleczona. Zbierając się do pracy pierwszy raz od tamtego wydarzenia, zawijałem świeży bandaż na moim przedramieniu po czym zakryłem to wszystko bandaną. Nie potrzebowałem, żeby ktoś zauważył mój opatrunek i zadawał mi niewygodne pytania.

Kiedy wszedłem do pracy, od razu go zobaczyłem. Stał przy ladzie i śmiał się z czegoś, rozmawiając z naszą koleżanką z pracy ale gdy tylko mnie zawuażył, uśmiechnął się do mnie w najokropniejszy sposób, jaki tylko mogę sobie wyobrazić - aż przeszedł mi po plecach dreszcz. W szatni szybko się przebrałem i przez całą zmianę próbowałem być jak najdalej od Daniela, aż w końcu wysłano mnie na przerwę, co przyjąłem z ulgą. Chwyciłem tylko kawę i pobiegłem na rampę, gdzie w samotności mogłem liczyć na trochę spokoju. Przynajmniej taką miałem nadzieję do czasu, aż usłyszałem czyjeś kroki a moje serce zamarło z przerażenia.

-Długo cię nie było. Dobrze się już czujesz?

Usłyszenie głosu Toma niejako przyniosło ulgę, jednak jednocześnie przeraził mnie fakt bycia tu z nim sam na sam. Z całej siły starałem się kontrolować gdy siadał obok mnie, żeby nie dać nic po sobie poznać. Odchrząknąłem cicho nim odpowiedziałem.

-Tak, już mi lepiej, dzięki.

-To dobrze. Jakoś dziwnie tu było bez ciebie.

Chociaż jego słowa były przecież miłe a z jego strony nigdy nie spotkało mnie nic złego, to i tak nie potrafiłem opanować nagłego drżenia rąk i wrażenia, że on może mnie za moment skrzywdzić i o tym też nikt się nigdy nie dowie. Z resztą nawet jeśli nie, to moja początkowa fascynacja a nawet niejakie zauroczenie nim nie miało już dłużej sensu. Przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby być z kimś takim, jak ja. Z kimś brudnym, kto nie ma już dłużej nic do zaoferowania.

Tego dnia rozmowa nam się kompletnie nie kleiła a wychodząc udawałem, że nie słyszałem że mnie zawołał i po prostu zniknąłem za drzwiami do naszego fast food'a. Uczepiłem się jakiejś grupy ludzi i idąc dwa kroki za nimi doszedłem do metra, gdzie dopiero widząc niemal kompletnie zapełniony wagon poczułem się względnie bezpiecznie. Zastanawiało mnie tylko jedno...

Czy tak będę się już czuć do końca życia?