Zagubiony kociak - rozdział 13

Rano zastanawiałem się, jak Jurij będzie się zachowywać. Wiem, że płakał w nocy i pewnie nie czuje się najlepiej po tym, co mu powiedziałem, ale nie mogłem go przecież okłamywać, prawda? Westchnąłem cicho i wyszedłem z pokoju, kierując się na dół, by móc przygotować śniadanie dla naszej dwójki. Dzisiaj wieczorem wracają rodzice, więc zobaczymy, jak to będzie. Może jednak wrócimy do tego co było i nie będzie tak źle? Wahałem się i bałem się tego, jak to będzie, ale nie mogłem go unikać, bo było by to niestosowne i wręcz podejrzane. Wszedłem do pomieszczenia i zabrałem się za robienie jajecznicy na boczku i pomidorach, jednocześnie zastanawiając się, jaki będzie dzisiejszy dzień. Pójdzie ze mną na trening, czy znów zostanie w domu? Nakryłem do stołu i poszedłem na górę, chcąc obudzić chłopaka na śniadanie, więc wszedłem do jego pokoju bez pukania i zobaczyłem, że nie śpi, za to siedzi na swoim łóżku i czyta książkę. Spojrzał na mnie, słysząc, że wszedłem i pomimo, że widziałem zaczerwienienie pod jego oczami i to, że był blady, nie spuścił wzroku jak wczoraj.

-Śniadanie gotowe.

Rzuciłem i uśmiechnąłem się lekko, po czym wróciłem do kuchni, zalewając przygotowaną wcześniej w kubkach herbatę. Zastanawiałem się, czy zejdzie, ale po chwili usłyszałem, jak zbiega po schodach i zajmuje miejsce przy stole naprzeciwko mnie. Jadł spokojnie, nie spiesząc się i nie okazując ani zestresowania ani zmieszania, więc uznałem, że najwyraźniej wszystko jest w porządku. Przeglądał coś w telefonie, nie patrząc na mnie, ale mi to kompletnie nie przeszkadzało i w ciszy jedliśmy posiłek.

-Wychodzę za chwilę.

Uniosłem na niego spojrzenie, chociaż wzrok jego niebiesko-zielonych oczu wciąż był utkwiony w niewielki ekran urządzenia.

-Dokąd?

Zapytałem, nie przerywając posiłku i orientując się, że herbata niemal całkowicie mi już wystygła.

-Na miasto.

Rzucił  po prostu, nie zwracając na mnie większej uwagi, co mnie zdziwiło i może nawet lekko zirytowało.

-Sam?

-Tak.

Skończył śniadanie, odłożył naczynia do zmywarki i po chwili wyszedł z domu, nie mówiąc do mnie już ani słowa. Zastanawiałem się, dlaczego tak postępuje, ale postanowiłem pójść już na lodowisko i zacząć trening wcześniej niż zwykle.

***

Gdy wrócił do domu, wszystkie światła były zgaszone, chociaż był pewien, że jego przybrany brat zdąży już wrócić do tego czasu. Wszedł do domu i zaczął nasłuchiwać, zastanawiając się, gdzie on się podziewa i zaczynając się powoli martwić. Jednak gdy szedł do swojego pokoju, znów coś usłyszał. Coś, co słyszał poprzedniej nocy. Płacz. Jurij siedział w swoim pokoju i płakał. Brunet przystanął i przez chwilę zastanawiał się, co powinien zrobić, mając istną burzę myśli w głowie.