How does it feel? - Rozdział 26

 TOM

Cisza między nami zdawała się z każdą sekundą coraz bardziej napełniać elektrycznością, jakby coś zaraz między nami miało wybuchnąć. Otworzyła usta i już miała coś powiedzieć, gdy przerwał jej dzwonek do drzwi. Spojrzała w tamtym kierunku zaskoczona a Hiley otworzyła drzwi, przez które wparował... nie kto inny, jak mój bliźniak. Wściekłość na jego twarzy sprawiła, że nawet ja się go w tym momencie bałem. W jednej chwili w całym domu temperatura spadła o conajmniej kilkanaście stopni i zauważyłem, jak obie dziewczyny zaczęły rozcierać sobie ramiona. Mira zarzuciła na siebie leżący na kanapie obok koc i z uśmiechem godnym węża spojrzała na mojego bliźniaka.

-No proszę... Tom, zabroniłam ci cokolwiek mówić Bill'owi.

-Nic mu nie powiedziałem.

Mój głos brzmiał cholernie słabo ale nie miałem na to wpływu. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, jak ta sytuacja wyglądała - jakby Mira była moją kochanką i z tego powodu zerwałem z Bill'em, a przecież to nie była prawda. Ona była okropną żmiją, próbującą zniszczyć nam życie.

-To przez nią? Dla niej ze mną zerwałeś?

Przysięgam, że lodowatym głosem Bill'a można było zamrozić wodę na plaży w najbardziej słoneczny dzień. Przeszedł mnie dreszcz wzdłuż kręgosłupa i dopiero po chwili zorientowałem się, że Bill otwarcie przyznał się do naszego związku. 

-To nie tak, Billy...

-Skoro już tu jesteś, możesz równie dobrze poznać prawdę.

Przerwała mi Mira, wstając z fotela i zakładając ręce na piersi, patrząc stalowym wzrokiem na mojego bliźniaka. Nie bała się go ale wiedziałem, że to był błąd. Z Bill'em od dłuższego czasu działo się coś dziwnego i nie potrafiłem tego wszystkiego wyjaśnić ale miałem przeczucie, że swoim zachowaniem dziewczyna tylko pogarsza całą sytuację.

-Tom jest moim zakładnikiem. Właśnie tak, szantażuję go. Przez was nie żyje moja siostra i dlatego zniszczę wam życie. To ja zmusiłam go, żeby z tobą zerwał. To ja stoję za waszym wypadkiem. Wszystkie nieszczęścia które was ostatnio spotkały, stały się za moją sprawą.

Zdawało mi się, że z każdym jej słowem robiło się coraz zimniej. Ledwo skończyła mówić a zorientowałem się, że zrobiło się nagle ciemno. Zerknąłem za okno i zauważyłem ciężkie, burzowe chmury na niebie, które jeszcze chwilę temu było jasne i słoneczne. Wróciłem wzrokiem do bliźniaka ale jego twarz nie wyrażała nic, oprócz absolutnej furii. Jego oczy pociemniały i wiedziałem, że teraz nie odpuści. Nigdy nie wycofał się z żadnej walki fizycznej ani psychicznej i byłem pewien, że teraz też nie ma zamiaru tego zrobić a nie wiedziałem, jakie może to przynieść konsekwencje.

-Więc to tak.

Chociaż mówił cicho, to jego głos rozniósł się echem po domu, odbijając się od ścian i sprawiając przerażające wrażenie. Po raz pierwszy w życiu autentycznie bałem się własnego bliźniaka.

-Dokładnie. I nie jesteś w stanie nic z tym zrobić. Będę bawić się Tom'em tak długo, jak będę chciała.

Mira próbowała brzmieć bardzo pewnie ale widziałem, że nie wie co się dzieje i traci powoli grunt pod nogami. Bała się. Po raz pierwszy w życiu widziałem, jak traci pewność siebie. 

Po pokoju poniósł się śmiech tak przerażający, że chciałem uciekać gdzie pieprz rośnie ale jednocześnie nie potrafiłem się ruszyć, jakby nogi wrosły mi w podłogę. To Bill śmiał się, jakby był jakimś cholernym psychopatą. Nie mam pojęcia, co go tak rozbawiło, ale nawet zgiął się w pół i łapał się za brzuch, jakby mięśnie aż go rozbolały ze śmiechu.

-Tak myślisz? Poważnie myślisz, że ci na to pozwolę?

Zapytał wciąż się śmiejąc a za jego plecami zauważyłem, jak Hiley i Vicky kulą się ze strachu, przytulając się do siebie. Spojrzałem na Mirę i zorientowałem się, że ona również się boi. Niestety, nie miała zamiaru odpuścić.

-Nic mi nie udowodnisz. Nic mi nie możesz zrobić.

Jej głos był cichy i drżący. Nie mogłem winić jej, że boi się Billa bo sam byłem przerażony, jednak miałem swoją satysfakcję widząc ją w takim stanie.

-Nie potrzebuję dowodów, skarbie.

Głos Bill'a był tak przesłodzony, że normalnie by mnie zemdliło. Wyprostował się i uśmiechnął a w tym momencie żarówka w lampie, przy której wcześniej czytała Mira, zamrugała i pękła a szkło posypało się po podłodze. Zorientowałem się, że... zerwał się wiatr. W zamkniętym pomieszczeniu. Wiatr. Co tu się do cholery jasnej dzieje.

-Nikt nie będzie szantażować mojej rodziny.

Wyszeptał Bill a Mira nagle przeleciała przez cały pokój, lądując w końcu na ziemi. Mój bliźniak podszedł do niej powolnym krokiem i przykucnął, przyglądając jej się z ciekawością. 

-Billy...

Próbowałem zwrócić jego uwagę, jednak nie zareagował. Nie dotknął Miry nawet palcem, a jednak dziewczyna nie mogła oddychać i wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć.

-Fajnie, prawda? Tak się czułem na moment przed straceniem przytomności w wypadku. A tak...

Mira krzyknęła i skuliła się, łapiąc się za klatkę piersiową. 

-...gdy zmusiłaś Toma, by ze mną zerwał. I wiesz co? Nie będę mieć litości. Nie dzisiaj i nie dla ciebie.

Powiedział mój bliźniak i wstał, jednak wciąż nie spuszczał wzroku z Miry. Ta nagle zaczęła się wiercić i zrzuciła z siebie koc i lekki sweterek, jakby było jej gorąco a na jej twarzy zauważyłem... kropelki potu? Przecież tu było lodowato!

-Co... co ty robisz?

Wyszeptała, próbując otrzeć pot z twarzy ale nic jej to nie dało. Była coraz bardzo czerwona i ciężko było jej oddychać.

-Przecież nie dotknąłem cię nawet palcem, prawda? A jednak temperatura twojej krwi zrobiła się niezwykle wysoka. Twoja własna krew ugotuje cię żywcem. Idealna śmierć dla takiej kreatury, jak ty. 

Bill mówił tak, jakby było to najzwyczajniej w świecie normalne a mi aż zabrakło słów. Nie miałem jak się do tego mieszać skoro nie rozumiałem, jak Bill to robi i szczerze mówiąc... tak bardzo się go bałem, że nawet nie chciałem próbować go powstrzymywać.

-A jeśli chodzi o was...

Dodał mój bliźniak, zwracając się do wciąż kulących się pod ścianą Hiley i Vicky. Nagle kompletnie przestały się bać. Wstały i poszły do kuchni a kilkanaście sekund później... poczułem dym.

-Twój dom spłonie razem z tobą a twoje przyjaciółki spędzą resztę życia w psychiatryku. Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumna, Miro.

Oznajmił najzwyczajniej w świecie i wyszedł a ja z jakiegoś powodu poszedłem za nim - moje nogi poruszały się wbrew mojej woli. Wyszedłem na zewnątrz i widziałem, jak Bill wsiada do swojego samochodu i rusza. Sam nagle przestałem się bać, miałem kompletną pustkę w głowie więc poszedłem w jego ślady. Wjeżdżając w zakręt zauważyłem, jak piorun strzelił dokładnie w dom Miry a po chwili rozpętała się burza, jakiej jeszcze nigdy w życiu nie widziałem...

Wróciłem do domu w jakimś dziwnym otępieniu i z takim samym otępieniem wpatrywałem się w ścianę w salonie, siedząc na kanapie i zastanawiając się nad tym wszystkim, co się dzisiaj stało. Nie miałem pojęcia, jak mam to tak właściwie wyjaśnić. Nie rozumiałem niczego. Dosłownie, niczego. Wiedziałem, że mój bliźniak jest w domu bo słyszałem go jak krząta się po swoim pokoju. Westchnąłem cicho i opadłem ciężko na poduszki. Chciałem porozmawiać z Bill'em, ale jak i o czym tak właściwie miałem z nim porozmawiać? To, co się dzisiaj wydarzyło, było... nie potrafiłem tego objąć rozumem i raczej nigdy mi się to nie uda. 

-Zamawiam kolację. Chcesz coś?

Niemal spadłem z kanapy, słysząc nad sobą głos Billa. Spojrzałem na niego z czystym przerażeniem i przez chwilę zastanawiałem się, czy nie zabije mnie za nieudzielenie mu odpowiedzi. Bliźniak stał nade mną z absolutnie nic nie mówiącą mi twarzą ale.. nie wyglądał na złego ani na zawiedzonego, wyglądał na lekko znudzonego jeśli mam być szczery i nie wiem, czy to nie zastanowiło mnie bardziej, niż gdyby był wściekły. Zamrugałem szybko, chcąc odgonić od siebie te myśli i próbowałem znaleźć swój język.

-Em... ja... jasne. 

Bill uniósł brew w swoim zwyczaju i wrócił wzrokiem do telefonu, najwyraźniej scrollując przez aplikację i próbując wybrać restaurację. 

-Co chcesz? Zastanawiam się nad czymś azjatyckim, jakiś ryż z warzywami teriyaki albo coś takiego.

-Może być.

Spojrzał na mnie z wymownym wyrazem twarzy, który mimo to nic mi nie powiedział. Westchnął cicho i usiadł na stoliku do kawy, odkładając telefon na bok. Zauważyłem, że zaczął bawić się swoimi bransoletkami, co robił tylko kiedy się stresował.

-Wiem, co sobie myślisz. Że jestem nienormalny. I masz rację. Nie jestem normalny.

Powiedział a ja na chwilę zapomniałem, jak się oddycha. Nie patrzył mi w oczy ale wiedziałem, że to jego znak że nie może zdobyć się na odwagę, by mówić mi o czymś. Wziął kilka uspokajających wdechów i zaczął mówić.

-Nie potrafię ci tego wyjaśnić, Tom. Kilka miesięcy temu zacząłem doświadczać tych... dziwnych rzeczy. Zazwyczaj z reguły wtedy, gdy przeżywałem jakieś silne emocje i dostosowywały się do tego, co czułem. Pozytywne emocje wiązały się z ciepłem, jeszcze lepszym przeżyciem chwili, świecącym Słońcem i w ogóle a negatywne... no cóż, chyba już kilka razy tego doświadczyłeś. Złamałeś mi serce, zaledwie miesiąc temu. To wciąż boli. Jednak gdy ochłonąłem zacząłem myśleć, jaki mógł być tego powód. Często znikałeś i chciałem się dowiedzieć, o co chodzi. Więc dzisiaj gdy tak nagle wybiegłeś ze studia, postanowiłem cię śledzić. Widziałem tę dziewczynę, która ci otworzyła drzwi. Byłem wściekły. W środku wyobraziłem sobie, co chciałem im zrobić i... dopiero w drodze do domu uświadomiłem sobie, że faktycznie to zrobiłem.

Opowiedział a ja nie wiedziałem, jak mam zareagować. Z jednej strony dalej byłem tym wszystkim niemal śmiertelnie przerażony, jednak z drugiej strony widziałem, że Billy jest tym nie mniej przerażony niż ja a przede wszystkim - zagubił się w tym, co się z nim dzieje. Chciałem coś zrobić, przytulić go ale nie wiedziałem... nie potrafiłem się poruszyć.

-Przykro mi, że to wszystko widziałeś. Wiem, że Mira zmusiła cię do zerwania ze mną w jakiś spośób ale domyślam się, że i tak byś to zrobił po odkryciu, co się ze mną dzieje. Nie będę ci się narzucać, pewnie i tak po dzisiejszym nie chcesz mnie widzieć.

Dokończył i nim zdołałem się odezwać i w ogóle przyswoić jakiekolwiek powiedziane mi informacje, wyszedł z mieszkania. Westchnąłem i przywaliłem sobie z otwartej dłoni w twarz. Co ja mam zrobić?