My wonderful nightmare - rozdzial 6

Siedziałem w kącie pokoju i zastanawiałem się, co mam ze sobą zrobić. Wszyscy - zarówno starsi studenci, nauczyciele jak i pierwszoklasiści tacy, jak ja, świetnie bawili się przy głośnej muzyce, alkoholu i papierosach, wspólnie bawiąc się w najlepsze, a ja.. nie czułem się z tym najlepiej. Westchnąłem cicho i ukradkiem opuściłem pokój, w którym bawiła się cała drużyna, po czym skierowałem swoje kroki do ogrodu, gdzie było trochę ciszej. Usiadłem po turecku na trawie pod jednym i spojrzałem w rozgwieżdżone niebo, oddychając głęboko świeżym powietrzem zastanawiając się, co mam zrobić. Wyciągnąłem telefon i pomimo późnej pory wybrałem odpowiedni numer, wiedząc, że nikogo tym nie obudzę.

-No hej, Hinata, jak tam wyjazd?

Usłyszałem wesoły głos przyjaciela i zastanowiłem się przez chwilę, jak mam odpowiedzieć na to niby proste pytanie, które jednak w rzeczywistości w cale nie było aż tak proste.

-Niezbyt. Od końca kolacji wszyscy imprezują, łącznie z nauczycielami i nie czuję się tu zbyt dobrze. Wolałbym być teraz w domu.

Wyznałem, bawiąc się źdźbłem trawy, które zerwałem i zastanawiałem się, dlaczego tak źle i nie na miejscu czuję się w tej drużynie. Drużyna powinna być jak rodzina, a ja nie czuję się ani trochę komfortowo wśród nich.

-Och, aż tak źle? W sumie słyszę jakąś muzykę, ale nie sądziłem, że aż tak źle. Jak się trzymasz?

-Smutno mi. Nie czuję się tu dobrze i nie potrafię z nikim złapać wspólnego języka. Na treningach jeszcze jakoś nam idzie i jesteśmy jak drużyna, ale... nie chcę pić ani palić, nie rozumiem tematów, na które rozmawiają na tej imprezie i nie kręci mnie bezsensowne chlanie do upadłego. Mam wrażenie, że kompletnie tu nie pasuję i nie powinno mnie tu być.

-Zawsze byłeś duszą towarzystwa i obracałeś się wśród ludzi, którzy byli tak samo zakochani w siatkówce, jak ty. Poszedłeś na Uniwersytet, który ma całkiem dobrą drużynę, jednak wszyscy wiedzą, że nie ma wśród nich nikogo, kto zakwalifikowałby się do krajowych. Jest tego powód. W dodatku na inne uniwersytety zaczynają docierać różne plotki na wasz temat. Nikt nie pochwala waszej drużyny i nikt nie chce mieć z wami meczów sparingowych. Nie wiem dokładnie, o co chodzi, ale się dowiem. W każdym razie udało mi się namówić trenera i całą drużynę, żebyśmy zagrali z wami mecz sparingowy i będziemy grać razem za dwa tygodnie. Może do tego czasu wszystko się ułoży? Przynajmniej mam taką nadzieję. Asahi, nie, to jest nasze bentou na jutro, jak chcesz coś zjeść to masz w lodówce resztki kolacji.

-Sam nie wiem, Noya-senpai. Coraz bardziej za wami tęsknię i coraz mniej gram w siatkówkę. A przecież wybrałem te studia, by grać w nią więcej i być coraz lepszym! Czuję się strasznie zagubiony w tym wszystkim i nie mam pojęcia, co mam robić.

-Będzie dobrze, Hinata. Zawsze potrafiłeś odnaleźć się w każdej sytuacji, więc nie łap doła, tutaj też znajdziesz jakieś rozwiązanie dla tej sytuacji. Jestem tego pewien. W końcu jak nie ty to kto?

-Zastanawiam się, czy dobrze zrobiłem, wybierając ten uniwerek. Wszyscy mnie ostrzegali, żeby tu nie iść, a ja ich nie posłuchałem i zrobiłem swoje. Chyba jednak źle zrobiłem, że was nie posłuchałem.

-Hinata, nie zrobiłeś źle, bo nas nie posłuchałeś. Każdy powinien sam decydować za siebie i jestem pewien, że wierzyłeś, że ten wybór jest dobry. Teraz nie układa się tak, jak chciałeś i dlatego się dołujesz i nie widzisz żadnych pozytywów w zaistniałej sytuacji. Ale może niedługo wszystko się ułoży i okaże się, że jest lepiej, niż przypuszczałeś i nie będziesz miał już wątpliwości, że dobrze wybrałeś. Nie łam się. Jesteś największym Słońcem, jakie kiedykolwiek spotkałem. I z resztą wszyscy z Karasuno tak myślą.

Uśmiechnąłem się, słysząc jego słowa, bo jak inaczej mogłem na nie zareagować? Miło było usłyszeć coś takiego.

-Dzięki. Poprawiłeś mi humor.

-Powiedz Hinacie, że jak chce to w każdej chwili może do nas przyjechać i zostać na kilka dni.

Usłyszałem w tle głos Asahiego, który najwyraźniej orientował się w sytuacji, co nie było dziwne, zważywszy na to, że mieszkali razem.

-Słyszałem. Podziękuj mu. Chętnie przyjadę. Może w następny weekend? Fajnie będzie spędzić z wami trochę czasu, jak kiedyś.

-Jasne, wbijaj, kiedy chcesz, tylko napisz wcześniej wiadomość, żebyśmy byli w domu.

-Dobra, nie będę cię trzymać, dobranoc.

-Dobranoc, Hinata. Powodzenia!

Rozłączyłem się i położyłem się na trawie, nie mając kompletnie ochoty na powrót do bawiących się w najlepsze kolegów. Szkoda, że nie mogę spędzić czasu z kolegami ze starej drużyny. Wtedy ten wyjazd byłby o wiele ciekawszy.