Doki-Doki - rozdział 1

Gdy się obudziłem, czułem się trochę lepiej. Nie było mi już tak zimno a czoło nie paliło żywym ogniem - a przynajmniej takie miałem wrażenie. Otwarłem leniwie oczy. Mimo wszystko wciąż czuję się i jestem osłabiony. Odwróciłem twarz w stronę drzwi. Przy mnie siedział czarnowłosy, z głową podpartą na ręce, które opierał o moje łóżko. Gdy się poruszyłem, podniósł wzrok znad czytanego czasopisma i spojrzał na mnie.

-Jak się czujesz?

Zapytał, a ja uśmiechnąłem się słabo. Miałem wielką ochotę dalej spać.

 -Zażyj to i idziemy. Pielęgniarka już poszła, musimy zamknąć gabinet.

Gdy to usłyszałem, moje serce nagle przyspieszyło. Zaczęło robić doki-doki. Tylko dlaczego? Podniosłem się powoli do siadu i złapałem za głowę, przymykając delikatnie oczy. Boże... łeb to mi chyba zaraz odpadnie.

-W porządku?

Usłyszałem bardzo blisko siebie, a gdy otworzyłem oczy patrzyłem wprost w burzowe tęczówki, oddalone zaledwie kilka centymetrów od mojej twarzy. Doki-doki. Znów moje serce dało o sobie znać. Skinąłem nieznacznie głową i gdy się odsunął, zażyłem leki, które mi podał.

-Przebież się, czekam przed drzwiami.

Zarządził i wyszedł, a ja powoli, bo każdy mój ruch kosztował mnie na prawdę wiele, ściągnąłem z siebie treningowe ciuchy i nałożyłem i tak brudny mundurek. Na ostatniej przerwie ktoś wylał na mnie mleko, więc biała plama zdobiła teraz mój kołnierzyk. Zebrałem rzeczy i słaniając się na nogach, wyszedłem z gabinetu. Kageyama-kun od razu zabrał ode mnie torbę i podał mi swoją bluzę.

 -Masz, będzie ci cieplej. Trzęsiesz się jak osika.

Stwierdził, a ja spojrzałem na niego jak na przygłupa. Ubrałem sporo za dużą bluzę, ale muszę przyznać - od razu zrobiło mi się cieplej. Po chwili wyszliśmy ze szkoły, chwiejnym krokiem przemierzając naszą standardową drogę. Kageyama-kun prowadził mój rower, a ja, trzymając się go, starałem się nie wywrócić na drodze, do czego kilka razy niemal doszło. W końcu doszliśmy do rozdroża dróg, gdzie powinniśmy się rozstać, ale brunet stał i nie oddawał mi mojego dwukołowego pojazdu... czy mi się zdaje, czy tu się na prawdę zrobiło tak zimno?

-Może zostaniesz u mnie? Masz daleko do domu a ledwo się trzymasz na nogach... nie mamy jutro szkoły a zadzwonię do Sugawary-senpai'a, że opuścimy trening.

W jednej chwili  moje oczy zrobiły się wielkie jak... jak spodki od filiżanek, o! Pokiwałem powoli głową.

-Ale to nie będzie problem?

Zapytałem niepewnie i ruszyłem za przyjacielem. Przyjacielem, który sprawił, że moje serce znów robi tak mocno doki-doki. Wlokłem się za nim. Chyba się trzęsę... ale muszę dojść. Nie mogę sprawiać mu dodatkowego problemu...

-Idź się myć, dam ci zaraz coś do ubrania. Łazienka to te drzwi na końcu korytarza.

Pokazał, a ja zdjąłem buty i powlokłem się we wskazane miejsce. Rozebrałem się i cały się trzęsąc wszedłem pod prysznic i odkręciłem gorącą wodę. Po kilku minutach stania i grzania się pod wrzątkiem, usłyszałem pukanie do drzwi.

-Mogę wejść?

Usłyszałem, ale gardło odmówiło mi posłuszeństwa i po prostu zacząłem krztusić się kaszlem. Zgiąłem się w pół a drzwi otworzyły się.

-Boże, ile tu pary... Hinata-kun, wszystko w porządku?

Zapytał i podszedł do mnie, rzucając świeże ubrania na pralkę. Zakręcił wodę i otulił mnie ręcznikiem, a ja poczułem, jak moje serce znów robi doki-doki. Spojrzałem prosto w te pochmurne oczy i poczułem, jak spadam, a mnie samego ogarnia ciemność. Ostatnie co słyszałem, to głos Kageyamy, który wołał mnie po imieniu.

Potem nie było już nic.