Rozdział 18 - Żyj

BILL

Znacie powiedzenie, że nieszczęścia chodzą parami? Właśnie się o tym przekonujemy. Wybiegliśmy wszyscy chwilę po Alice i skierowaliśmy się do pokoju jej bliźniaczki, gdzie zastaliśmy ją i Josta. Płakała, chyba chciała krzyczeć, ale coś ją blokowało. Wpatrywała się w pokój, od którego oddzielała nas szyba. Nasz manager próbował ją uspokoić, ale marnie mu to szło. Zaraz dowiedziałem się, dlaczego. Personel krzątał się przy czerwonowłosej, próbując ją ratować. W pewnym momencie ktoś spuścił zasłony i już nic nie widzieliśmy. Kolana ugięły się pod dziewczyną, i opadła na podłogę, nie mogąc oddychać. Podbiegliśmy do niej. Uklęknąłem przed nią, a mój bliźniak położył dłonie na jej ramionach, kucając za nią. Nie była w stanie wydusić z siebie słowa. Spojrzałem na Toma. Był tak samo zdenerwowany, jak ja. Nikt nic nie mówił, ale zaprowadziliśmy Alice z powrotem do pokoju, gdzie skuliła się na łóżku i nie chciała z nikim rozmawiać, nikogo widzieć. Musiała być przerażona. Usiadłem bliźniakowi na kolanach, i prosiłem tylko w myślach, by Abbie przeżyła. Wszyscy byliśmy przejęci. Chociaż nie znaliśmy ich długo, udało nam się z nimi zżyć i teraz nie chcieliśmy ich tracić. Po około godzinie do pokoju wpadł lekarz. Podszedł do czarnowłosej z grobową miną.

-Abbie potrzebuje krwi, ale ponieważ ma O Rh -, nie mamy jej na składzie. To najrzadsza grupa krwi, a ostatnie torebki poszły na operację kilka minut temu. Zanim znajdziemy i przetransportujemy...

-Proszę wziąć moją krew. - dziewczyna przerwała lekarzowi i patrzyła mu hardo w oczy. Mężczyzna westchnął ciężko.

-Tak, ale jest pani osłabiona...

-Nic mnie to nie obchodzi. Proszę wziąć ile trzeba. - oznajmiła, a lekarz już tylko skinął głową i wyszedł. Po chwili przyszła młoda pielęgniarka z dwoma woreczkami na krew. Przełknąłem ślinę. Nigdy za specjalnie nie lubiłem szpitali, a igieł i krwi to już w ogóle. Bliźniak przytulił mnie do siebie, a kobieta zaczęła powoli napełniać pierwszy woreczek szkarłatną cieczą. Obserwowałem, jak krew powoli wypełnia puste miejsce w foliowym woreczku, aż napełniło je do końca. Wtedy pielęgniarka szybko podpięła drugi woreczek. Zerknąłem na Alice. Zamknęła oczy i oparła głowę o poduszki. Była jeszcze osłabiona, a utrata krwi w cale jej nie pomagała. Gdy drugi woreczek był napełniony, Jost zmusił ją do wypicia soku i zjedzenia trochę czekolady, co zrobiła nadzwyczaj niechętnie, a kobieta zniknęła. Spojrzałem na bliźniaka. Denerwował się, ale próbował dodać mi otuchy. Zaczął rozmawiać o czymś nieistotnym z Geo, aby rozładować trochę napięcie. Pomogło choć trochę, do czasu, aż do pokoju nie wrócił lekarz. Ten sam co wcześniej, z rękawiczkami ubrudzonymi krwią. Zamarliśmy.

TOM

Cały dzień zleciał nam dość... nerwowo. Nikomu nie było do śmiechu w obecnej sytuacji. A teraz stoi przed nami człowiek, który zaraz podpisze wyrok na bliźniaczki. Z dłońmi brudnymi od krwi i kroplami potu na twarzy. Delikatny uśmiech rozjaśnił jego pooraną zmarszczkami twarz, a ja miałem wrażenie, że wszyscy na raz odetchnęliśmy.

-Abbie dostała w brzuch, to bardzo ciężkie rany, niemal nie do wyleczenia. Szwy niestety puściły i musieliśmy ponownie operować, jednak udało się. - odetchnąłem i wtuliłem się w bliźniaka. Ulżyło nam wszystkim, atmosfera w pokoju od razu zrobiła się lżejsza. Wszyscy nagle rozgadali się i żartowali, jakby nigdy nic się nie stało. Pielęgniarka, która wcześniej pobierała Alice krew, była na tyle miła, że przyniosła każdemu z nas po sałatce greckiej i puszce Coli, za co podziękowaliśmy jej uśmiechem. Była młoda i ładna, dobrze wiedziała, kim jesteśmy i na pewno chciała się zakręcić obok mnie, szczególnie, że co chwilę zerkała na mnie, na co Bill robił się strasznie zazdrosny, co było cholernie słodkie, a ja nie mogłem go tu skonsumować! No ludzie nooo... Mordęga. I wtedy ten mój mały zazdrośnik zrobił coś, co prawie przyprawiło mnie o zawał serca.

-Musimy wam coś z Tomem powiedzieć. - oznajmił, gdy pielęgniarka po raz kolejny zniknęła za drzwiami do sali. Wszyscy spojrzeli na nas, a ja, niczego nie świadomy, wciąż głaskałem go po plecach. -Ja i Tom jesteśmy parą. - powiedział, i na chwilę w pokoju zapanowała cisza. Zdębiałem, chłopaki też. Nie mogli uwierzyć. Patrzyli na nas z szeroko otwartymi oczami. Tylko Alice nieprzerwanie jadła swoją sałatkę.

-Żartujecie? - spytał Geo, na co Czarny pokręcił głową i przyciągnął mnie do pocałunku. Od razu się rozluźniłem i zapomniałem o całym świecie. Co tam reszta, niech patrzą. Oddawałem pocałunek aż w końcu to ja nadawałem mu tempo, coraz zachłanniej wpijając się w jego wargi. Przyciągnąłem go możliwie najbliżej do siebie i oplotłem dłońmi w pasie, a on swoje splótł na moim karku. Pociągnąłem go lekko za włosy, na co zamruczał zadowolony. Nie wiem, ile tak się całowaliśmy, ale po tym patrzyliśmy sobie jeszcze długo w oczy. No, nie tak długo, bo przerwał nam Geo. -Ja pierdolę. - rzucił i wyszedł z pokoju. Gus jakby był nieobecny, a Jost patrzył po twarzy każdego z nas, jakby nie był pewny, czy to, co widział na prawdę się wydarzyło. A ja? Ja, no cóż, byłem szczęśliwy, że już nie muszę się kryć ze swoim uczuciem.