Samobójca - epilog

Żegnamy się już z "Samobójcą" :) Mam nadzieję, że się podobało i kolejne również Wam się spodoba :)
~Neko

***

Czarnowłosy układał właśnie złożone równiutko ubrania w szafie, kiedy poczuł na swoich plecach bijące od drugiego ciała ciepło i silne ramiona, które oplotły go w pasie. Jego nozdrza podrażnił przyjemny, dobrze znany mu zapach. Uśmiechnął się lekko i położył drobną dłoń na ręce chłopaka.

-Jak ci idzie?

Usłyszał niski głos. odłożył składaną właśnie bluzkę na odpowiednie miejsce w szafie nim odpowiedział.

-Prawie skończyłem. A ty?

Zapytał, odwracając się przodem do ukochanego. W czekoladowych oczach widniało szczęście, a usta wyginały się w szerokim uśmiechu, który mógł rozjaśnić Czarnemu nawet najciemniejszą z nocy. Utrata Słońca nie byłaby dla niego tak straszna. jak strata kucającego przed nim chłopaka. Był całym jego światem i nie miał zamiaru tego zmieniać, nawet. jeśli to oznaczało separację od reszty świata. Uśmiechnął się do niego radośnie, a zaraz potem chłopak odwinął mu koszulę na przedramionach i uważnie przyglądał się bladej skórze, na której widniały połyskujące srebrno blizny. Pamiątki po gorzkim okresie w ich życiu, który niedawno się skończył. Przed nimi malowała się świetlana przyszłość i tego chcieli się trzymać. Długie palce delikatnie przejechały po uszkodzonym ciele.

-Nie wziąłeś żyletek, prawda?

Zapytał cicho osiemnastolatek, spoglądając głęboko w ukochane, orzechowe oczy. Ich właściciel jednak gorliwie pokręcił głową z delikatnym uśmiechem na bladych ustach.

-Przed wyjazdem wszystkie wyrzuciłem.

Przyznał. co w jakiś sposób uspokoiło jego partnera. Jednak i tak chwycił jego twarz w swoje dłonie i zmusił go, do patrzenia sobie prosto w oczy.

-Tom, to już za nami. Wygraliśmy. Mark zniknął. przeszłość została za nami, skończyłem z tym. Teraz, dla mnie, liczysz się tylko ty i wspólna przyszłość. Chcę być zawsze u twego boku.

Powiedział szczerze, co wyraźnie uspokoiło starszego z nich. Ujął w swoje dłonie te obejmujące jego twarz i złożył delikatny pocałunek na każdej z nich.

-A w tej przyszłości zamieszkamy razem, w domku jednorodzinnym, będziemy cieszyć się każdym dniem i przygarniemy psa.

Uśmiechnął się, po czym złączył ich usta w delikatnym pocałunku.

-Tak, ale teraz jesteśmy w Berlinie i jutro zaczynamy studia.

Uśmiechnął się Bill, chowając puste już torby pod łóżko.

-Nie wierzę,  że wybrałeś psychologię.

Zaśmiał się dredziarz, chociaż nie było w tym absolutnie nic złośliwego. Po prostu nie sądził,  że jego kochanek zdecyduje się na właśnie taki kierunek.

-Ty za to wybrałeś pediatrię. Jesteś pewien, że nadajesz się do pracy z dziećmi?

-Oczywiście. A gdy zdobędziemy doświadczenie, wyprowadzimy się do naszego domku i założymy prywatną klinikę. Ty i ja. Psycholog i pediatra. Wybuchowa mieszanka.

Zaśmiali się obaj a wyższy z nich objął drobne ciało. Przed sobą mieli ścieżkę, którą zamierzają kroczyć razem. Nareszcie uwolnili się od bólu i teraz są szczęśliwi. Razem.

Na zawsze.