Czarny Pan - Rozdział 7

 Hogwart pogrążony był w żałobie. 

Uroczystości pogżebowe właśnie się zakończyły a ja siedziałem na błoniach pod jednym z drzew, skulony i sprawiający wrażenie zrozpaczonego. Ron, Hermiona i Ginny wrócili już do Pokoju Wspólnego, a ja zostałem sam. Musiałem sprawiać wrażenie załamanego. Musiałem sprawić by wszyscy uwierzyli, że jestem pogrążony w okropnej żałobie i rozpaczy.

Usłyszałem, jak ktoś idzie w moim kierunku a potem siada obok mnie. Nie uniosłem wzroku. Nie musiałem. Doskonale wiedziałem, kto ze mną usiadł.

-Ojciec mówił mi, że to był zaplanowany atak. Sam został ranny. Nie był w stanie nic zrobić.

Usłyszałem cichy, przybity głos i spojrzałem na swojego nowego sprzymierzeńca. Westchnąłem cicho i przeczesałem palcami włosy.

-Nie sądziłem, że byłeś tak przywiązany do dyrektora.

Zagaiłem, na co blondyn wzruszył ramionami i spojrzał w szare od ciężkich chmur niebo. W każdej chwili mogło zacząć padać - tak, jakby świat dawał nam znać, że cały świat jest pogrążony w żałobie.

-Tylko on chronił nas przed Czarnym Panem. Nie wiem, co teraz z nami będzie.

Uśmiechnąłem się pod nosem, więc szybko ukryłem twarz przed Draco. Nie mógł widzieć, że tak jest. Nie mógł wiedzieć, że Voldemorta już nie ma. Jeszcze nie teraz.

-Pozostali nauczyciele się nami zaopiekują. Jakoś to będzie.

Powiedziałem tak bardzo niepewnie, jak tylko mogłem. Fakt faktem, Dumbledore był jedynym nauczycielem w szkole, który mógł przejrzeć i zniweczyć moje plany. Poczułem dłoń Draco na swoim ramieniu, ale nie spojrzałem na niego.

-Będzie dobrze. Ciocia Bella twierdzi, że jesteś rodziną, więc w razie czego cię nie zostawimy.

Zapewnił mnie a ja musiałem zagryźć wargę, by się nie roześmiać. "Rodziną" byliśmy tylko teoretycznie. Chociaż to prawda, że zarówno Bellatrix jak i Draco byli moimi bardzo dalekimi krewnymi - jak wszystkie rody czystokrwiste, jednak Belli chodziło o coś zupełnie innego. Dla niej to Śmierciożercy byli rodziną. I ja, jako nowy Czarny Pan. 

-Dzięki, Draco. 

Mruknąłem cicho i przysunałem się do niego, układając mu głowę na ramieniu. Chłopak spiął się lekko ale w żaden sposób nie zaprotestował.

-Hej, Draco?

-Hmm?

-Fajnie, że jesteś.

Widziałem kątem oka, jak chłopak się zakłopotał i uśmiechnął się lekko. Westchnąłem ciężko i w duchu zaśmiałem się z tej sytuacji. Musiałem jakoś wciągnąć go w mój plan. Wbrew pozorom, Draco mogł być moim największym sprzymierzeńcem. 

***

Mijały kolejne dni a życie w Hogwartcie w cale nie wracało do normy. Wszyscy wciąż byli zrozpaczeni śmiercią dyrektora, którego miejsce zajęła profesor McGonagall. Czarodzieje z całego świata przysyłali kondolencje.

Ja z kolei bardzo często ukrywałem się pod pierwszymi drzewami prowadzącymi do Zakazanego Lasu, grajac zrozpaczonego chociaż w rzeczywistości po prostu planowałem wszystko po kolei. Prawie zawsze dołączał do mnie Draco, z którym byłem coraz bliżej i czułem, że zaskrabiłem sobie już dawno jego zaufanie. Długimi godzinami potrafiliśmy rozmawiać i dowiedziałem się o nim wielu różnych rzeczy. Niewiele brakowało do tego bym zyskał pewność, że chłopak skoczy za mną nawet w ogień. 

-Hej.

Uniosłem spojrzenie i uśmiechnąłem się lekko, gdy zobaczyłem siadającego obok mnie blondyna. Wbrew pozorom cieszyłem się, że mam z kim pogadać i jego obecność sprawiała mi przyjemność, co musiałem przyznać sam przed sobą. Nie musiałem grać tego, że jesteśmy przyjaciółmi, chociaż w Pokoju Wspólnym i w dormitorium musiałem ciągle wysłuchiwać narzekań na ten temat i wyzwisk na Dracona ze strony moich pobratymców z Gryffindoru. 

-Hej. Już zjadłeś?

-Tak, i coś ci przyniosłem.

Draco sięgnął do swojej torby i podał mi babeczkę. Doskonale wiedział, że omijam obiady. Po prostu nie byłem wtedy głodny, co mogłem poradzić? 

-Dzięki.

Mruknąłem i zacząłem jeść a blondyn rozłożył się z jakąś książką. Uśmiechnąłem się lekko i zjadłem, przez jakiś czas będąc po prostu w kompletnej ciszy. Westchnąłem ciężko i wrzuciłem papierek do kieszeni szaty.

-Draco... mógłbym mieć do ciebie prośbę?

Zacząłem i napotkałem spojrzenie srebrnych oczu. Nie musiałem nawet czekać. Doskonale znałem jego odpowiedź. Chłopak zrobi dla mnie wszystko.