Sekret - Epilog

Niestety niedługo później, o wiele szybciej, nim się spodziewali, na stepach pojawiła się cała armia Dumbledore'a z Grinderwaldem na czele, który spoglądał na nich i uśmiechał się radośnie. Jednak równie szybko pojawili się ich przyjaciele, którzy w ukryciu czekali na odpowiedni moment i dostając informację o tym, gdzie powinni się zjawić, postanowili wspomóc młodych czarodziejów.

-Co z Harrym?

Zapytała pani Wesley, dopadając do blondyna, który opiekował się swoim partnerem i uśmiechnął się do niej uspokajająco.

-Nic mu nie będzie. Wam też nie. Skoro już wszyscy tu jesteście, wytworzę barierę ochronną.

Obiecał, więc kobieta wróciła do reszty, mając zamiar zmierzyć się z niegdyś najbardziej podziwianym czarodziejem.

***

-Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę tak szczęśliwy, wpatrując się w błękitne niebo.

Zauważył Harry, leżąc na trawie z głową na kolanach swojego ukochanego, który bawił się jego włosami. Nie widział jednak, jak na bladej twarzy pojawił się uśmiech.

-Błogi spokój, prawda? Cieszę się, że to wszystko w końcu się skończyło.

Odpowiedział, nasuwając mocniej okulary na nos, chcąc się ochronić przed rażącym go Słońcem.

-Po tym, jak tysiące czarodziejów i czarodziejek, łącznie z Dumbledorem i Grinderwaldem na czele zostali skazani na pocałunek Dementora, świat stracił zdecydowanie zbyt wielu czarodziejów.

-Trzeba było jednak działać pewnie i bezwzględnie. Nie mieliśmy wyboru.

Harry odchylił głowę i spojrzał na swojego męża, uśmiechając się smutno.

-Wiem, Draco.

Szepnął i wstał, by pocałować blade usta. Spojrzał po chwili w te cudowne, srebrne oczy i uśmiechnął się.

-Zamieszkajmy w jakimś ładnym, spokojnym domku.

Poprosił, a po chwili poczuł chłodną dłoń na swoim policzku.

-Co tylko zechcesz.

Wyszeptał, złączając ich usta w czułym pocałunku.