Zapisane w gwiazdach - Rozdział 29

 TOM

Obudzenie Bill'a w momencie, gdy najwyraźniej nie przespał pół nocy było jednym z trudniejszych zadań, jakie można sobie wyobrazić - nie zrozumie ten, kto nigdy nie musiał tego robić. Tym bardziej, że był na mnie trochę obrażony o to wszystko i nie za bardzo chciał ze mną rozmawiać. Westchnąłem cicho i zerwałem w końcu z niego kołdrę decydując się, że nie ma nic innego co mogę zrobić, żeby ściągnąć go z łóżka. Jęknął przeciągle okazując otwarcie swoje niezadowolenie.

-Billy, możesz wrócić do łóżka zaraz po śniadaniu ale najpierw musisz coś zjeść, od wczoraj nic nie jadłeś. Chodź, proszę cię.

W Bill'a jakby nagle coś wstąpiło. Poderwał się do siadu i mimo swojej bardzo zabawnej fryzury nie mogłem się śmiać bo patrzył na mnie z taką wściekłością wymalowaną na twarzy, że aż mnie zaskoczył.

-Och, teraz cię coś interesuje? Odwal się, okay?

Warknął po czym wyrwał mi kołdrę z ręki i zawinął się pod nią, odwracając się plecami do mnie. Byłem tak zaskoczony, że stałem tam kompletnie skamieniały i nie miałem pojęcia, co mam powiedzieć. Czyżbym aż tak przesadził z ostrożnością i teraz się na mnie o to wścieka? No ale przecież rozmawiałem z nim o tym i wydwało mi się, że rozumiał moje motywy. Specjalnie chodziłem na palcach żeby go nie zranić i żeby nie myślał, że jest dla mnie niczym...

Westchnąłem ciężko i usiadłem na łóżku obok niego, decydując się że nadszedł czas na poważną rozmowę - na którą swoją drogą absolutnie nie miałem ochoty bo wiedziałem, że rozchwianego emocjonalnie Bill'a nie da się tak po prostu ugłaskać i istnieje duże prawdopodobieństwo, że wyjdzie z tego niezła kłótnia ale musiałem chociaż spróbować.

-Billy, porozmawiaj ze mną, okay? 

Poprosiłem delikatnie ale tylko mnie zignorował. Wiedziałem, że jak jest zły to tak łatwo mu nie przechodzi i możliwe, że będzie się na mnie przez jakiś czas boczył ale musiałem chociaż spróbować z nim to wyjaśnić, zanim jeszcze bardziej się przez to poróżnimy. Miałem jako taką pewność, że mnie słucha, więc po prostu zacząłem mówić.

-Wiem, jak łatwo popadasz w jesienną depresję i zły nastrój. Brak Słońca i zimno ci nie służą, doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Nie odsuwam się od ciebie, po prostu upewniam się, że dobrze o ciebie dbam i że zapewniam ci wszystko co potrzebne, żebyś jakoś przeżył do wiosny we w miarę dobrym humorze. Być może źle się za to zabrałem i przez to cię zraniłem albo zdenerwowałem, ale nie to było moją intencją. Proszę cię, zrozum, że ja się po prostu o ciebie martwię. Nigdy nie zrobiłbym świadomie czegoś, co mogłoby cię zranić.

Mówiłem, jednak nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Odczekałem chwilę ale on dalej nie zareagował - nie odpowiedział, nie poruszył się. Miałem nadzieję, że jak sobie to przetrawi to w końcu zrozumie o co mi chodziło przez ten cały czas i przestanie się boczyć, więc po prostu wstałem i wróciłem do kuchni. Ochota na śniadanie kompletnie mi przeszła, więc po prostu zrobiłem sobie drugą kawę i usiadłem z nią w salonie, wpatrując się w czarny ekran telewizora. Nie wiedziałem, co mam  ze sobą zrobić. Zawsze tak było, kiedy kłóciłem się z Bill'em po prostu nie potrafiłem znaleźć sobie miejsca ani zrobić nic sensowenego, bo nie miałem na to po prostu siły ani żadnej motywacji. 

Jakiś czas później słyszałem, jak Czarny zwlókł się z łóżka i przez moment miałem nadzieję, że do mnie przyjdzie i jakoś się dogadamy, jednak ta umarła tak szybko jak się pojawiła. Bill posiedział parę minut w łazience, po czym szybko się zebrał i najzwyczajniej w świecie wyszedł z mieszkania, nie mówiąc mi ani słowa. Poczułem się jeszcze gorzej i ręce mi opadły, jednak nie chciałem za nim latać i go osaczać. Może on po prostu potrzebował chwili samotności na świeżym powietrzu? Tak wtedy myślałem.

Jednak minęła godzina, potem druga. Z poranka zrobiło się popołudnie a w końcu niebo pociemniało i zanim się obejrzałem zapadła noc. Chodziłem po mieszkaniu, jakby miało mi to coś dać i wpatrywałem się w uparcie milczący telefon. Było już późno i coraz bardziej bałem się, że Bill'owi coś się stało. Nie odpowiadał na żadne moje wiadomości a połączenia przechodziły prosto do skrzynki. Zastanawiałem się, czy chce mi po prostu zrobić na złość czy też faktycznie coś się stało i nie mógł wrócić do domu. Chciałem wyjść, pójść go szukać ale ja nie miałem przecież pojęcia, gdzie miałbym to zrobić. Dokąd Bill mógł się udać i zaszyć się tam na cały boży dzień? Nie wiedziałem.

Niemal wyszedłem ze skóry, gdy w końcu po 22:00 usłyszałem dźwięk przekręcanego w zamku klucza. Pobiegłem do przedpokoju i zauważyłem obładowanego jakimiś książami Bill'a, który nawet na mnie nie spojrzał. Cieszyłem się, że jest cały i zdrowy ale jednocześnie strasznie się wkurzyłem wtedy.

-Gdzieś ty był cały dzień? I czemu nie odbierasz telefonu? Zdajesz sobie sprawę, jak się martwiłem?!

Krzyczałem, chociaż starałem się nad sobą zapanować ale nic nie potrafiłem na to poradzić - emocje wzięły nade mną górę. Bill spojrzał na mnie krótko, kompletnie bez wyrazu po czym najzwyczajniej w świecie poszedł do salonu i usiadł na podłodze, rozkładając swoje książki. Zorientowałem się, że część z nich jest w okładkach i domyśliłem się, że musiał przynieść je z biblioteki ale to nie było teraz ważne.

-Możesz mi łaskawie odpowiedzieć i przestać mnie ignorować? Do cholery, Bill, nie zachowuj się jak rozwydrzony bachor!

Warknąłem. Wyczerpał już moją cierpliwość i nie byłem w stanie dłużej udawać, że wszystko w porządku. Zamartwiałem się tutaj na śmierć a on nawet nie raczy rzucić głupiego "sorry". Od wielu dni martwię się, w jaki sposób zapobiec jego pogorszeniu nastroju a on tak po prostu ma mnie w dupie i nawet nie chce zamienić ze mną dwóch słów. Po prostu zaje-kurwa-biście.

Jednak nawet stojąc nad nim przez kolejne kilka minut nie dostałem odpowiedzi. Po prostu wziął jedną z książek do ręki i opierając się o ścianę zaczął czytać w świetle stojącej obok lampy, jakgdyby nigdy nic. Odwróciłem się na pięcie i wyszedłem bo czułem, że się zaraz rozpłaczę a nie chciałem, żeby to widział. Skoro nie chciał nawet ze mną rozmawiać to nie było powodu, żeby to zauważył. Poszedłem po prostu do kuchni i usiadłem przy stole tyłem do drzwi, gdzie po prostu zacząłem płakać. Nie chciałem tego ale nie potrafiłem już dłużej się uspokajać i udawać, że wszystko jest w porządku. Najzwyczajniej w świecie się rozpłakałem i starałem się być tak cicho, jak to tylko możliwe. Nigdy nie sądziłem, że takie małe nieporozumienie doprowadzi nas do takiego stanu.

BILL

Prychnąłem, gdy tylko Tom wyszedł z pokoju. W końcu załapał, że nie chciałem i nie miałem zamiaru z nim rozmawiać i bardzo dobrze. Nie wiem, co mu odwaliło z tą jesienną depresją i tak dalej ale nie miałem absolutnie żadnej ochoty na drążenie tematu. Byłem po prostu na niego zły. Najpierw przez tak długi czas mnie ignoruje i zachowuje się, jakbyśmy nie byli parą a teraz nagle chce ze mną spędzać czas, rozmawiać i się o mnie martwi? Podziękuję, w takiej sytuacji jest mi po prostu lepiej samemu.

Minęło trochę czasu, nim w końcu z irytacją zamknąłem czytaną właśnie książkę i odłożyłem ją na ziemię obok pozostałych. Za nic nie mogłem się skupić na tekście, bo moje myśli - wbrew mojej woli, żeby było jasne - cały czas uciekały do Tom'a. Nie miałem jednak zamiaru się z nim godzić ani rozmawiać, za to żołądek przypomniał mi o tym, że jeszcze nic dzisiaj nie jadłem. Wstałem więc z podłogi i poszedłem do kuchni, gdzie od razu zauważyłem siedzącego tyłem do mnie Tom'a. Głowę miał pochyloną a dredy opadały mu na twarz, więc nawet nie mogłem go zobaczyć ale postanowiłem nic sobie z tego nie robić. Nalałem wody do czajnika, nastawiłem go po czym wyjąłem zupkę chińską z szafki i wsypałem jej zawartość do sporej miski - bo przed rozrobieniem jest to po prostu za duże do jakiejkolwiek innej - po czym oparłem się o blat i czekałem. W pewnym momencie dotarło do mnie coś, czego się kompletnie nie spodziewałem. 

Tom nie ignorował mojej obecności tutaj. On płakał. Najzwyczajniej w świecie płakał.

Byłem zaskoczony, że tak długo zajęło mi zrozumienie tego i od razu zrobiło mi się głupio. Nie tylko dlatego, że nie zauważyłem wcześniej ale przede wszystkim dlatego, że to przeze mnie płakał. Przecież nigdy tego nie chciałem...

Podszedłem do niego i położyłem mu dłoń na ramieniu, jednak w tej samej sekundzie ją strącił. Nie zdążyłem się nawet odezwać a on wrócił do swojej poprzedniej pozycji, chowając przede mną twarz. Westchnąłem cicho widząc, że nie będzie łatwo mi z nim porozmawiać.

-Tom.

Zacząłem, jednak znów nie odpowiedział. Zirytowało mnie to odrobinę. Wiedziałem, że płakał przeze mnie i chciałem z nim porozmawiać, chciałem go przeprosić bo nie mogłem znieść tego, że płacze a on teraz najwyraźniej już nie chciał ze mną rozmawiać. Poczułem się przez to jeszcze gorzej niż wcześniej i po prostu wyszedłem z kuchni, zabrałem swoją pościel z sypialni i ułożyłem się na kanapie, twarzą do ściany. Nikt nigdy nie powinien się dowiedzieć, że tego dnia zasnąłem zmęczony płaczem, nienawidząc samego siebie bardziej, niż kogokolwiek innego.