Świąteczny cud - część 3

 To było zadziwiające, jednak ponowne zgranie się i dostosowanie do siebie nawzajem i swoich potrzeb wcale nie było takie proste i przez pewien czas sprawiało nam to sporą trudność. Wydawaćby się mogło, że skoro jesteśmy bliźniakami to takie rzeczy powinny być dla nas najprostsze pod Słońcem, niezależnie od tego, jak wiele czasu się nie widzieliśmy, rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Minęło kilka tygodni, nim w końcu dobrze czuliśmy się ze swoim towarzystwem a już kilka miesięcy zajęło nam wyjaśnienie sobie wszystkiego i stania się na powrót tak blisko, jak jeszcze biliśmy dziewięć lat temu, zanim nasza matka postanowiła nas rozdzielić. Ten trud się jednak opłacił, bo koniec końców udało mi się odzyskać osobę, którą kochałem nad życie i w końcu poczułem się szczęśliwy i na właściwym miejscu. Obaj jednak baliśmy się zostać w Niemczech i żyć z myślą, że nasza matka mogłaby nas znów odnaleźć i zmusić nas do ponownego przeżywania tego istnego piekła na ziemii. Dlatego pod koniec października oddaliśmy klucze od mojego mieszkania do właściciela a zaraz potem udaliśmy się na pocztę, wysyłając naszej mamie nasze wspólne zdjęcie z pięknym dopiskiem "Nie udało Ci się!", po czym wsiedliśmy w samochód. Po prostu rozpoczęliśmy nowe, wspólne życie z którego raz na zawsze wykreśliliśmy wszelkie nasze smutki i zmartwienia.

Tym sposobem następnego dnia znaleźliśmy się w Paryżu, w wynajętym przez nas mieszkaniu z karierami dosłownie na zakręcie. Tom wziął bardzo długi urlop w swojej pracy, jednak jak się okazało nie mieli oni z tym problemu i całe szczęście z miejsca przyjęli go z powrotem na jego dawne stanowisko. Nie nadszedł nawet grudzień a oni już awansowali go na szefa wydziału i zaczął mieć więcej papierkowej roboty, jednak przy okazji mógł pracować  znajwiększymi gwiazdami, więc nie widział w tym żadnego problemu. Ja z kolei miałem szczęście, że w ciągu mojej kilkuletniej pracy modela dałem się poznać w całej Europie a nie tylko w Niemczech i dosyć szybko, bo już po tylko trzech tygodniach, udało mi się podpisać umowę w jednej ze światowych agencji modeli. Mój wymóg był tylko jeden - nie wyjeżdżam nigdzie na dłużej, niż na 3 dni a jeśli tak, to agencja musi zapewnić przelot i pobyt również mojemu bliźniakowi, z czym nie mieli dużego problemu.

Staraliśmy się też, żeby media i reporterzy nie dowiedzieli się o powodzie dla którego ja, jako osoba publiczna, tak nagle postanowiłem zmienić swoje życie o 180 stopni i kim jest towarzyszący mi wszędzie młody mężczyzna. Postanowiliśmy wspólnie, że na chwilę obecną nie będziemy się tym zajmować a kiedyś nadejdzie czas i wtedy ogłosimy światu, co tak na prawdę wydarzyło się dziewięć lat wcześniej. Teraz jednak chcieliśmy po prostu móc cieszyć się chwilą.

Dzisiaj szczęśliwszy niż kiedykolwiek wcześniej pochylam się nad kuchennym stołem i próbuję swoich umiejętności w dekorowaniu pierników, podczas gdy mój brat wyśmiewa każdy mój ruch. W końcu spojrzałem na niego spode łba i wystawiłem język, na co wyszczerzył zęby w odpowiedzi.

-Och tak, wiem, co ten języczek potrafi.

Spaliłem lekkiego buraka na jego słowa i wróciłem do pierników, bo nie chciałem tego słuchać. Cały czas zastanawialo mnie to, z jaką łatwością przychodziło mu mówienie takich rzeczy. Kiedy byliśmy młodsi nie miało to znaczenia - mieliśmy tak samo niewyparzone języki i jeden drugiego praktycznie nie był w stanie zawstydzić, nie ważne co byśmy nie powiedzieli. Jednak z jakiegoś powodu odkąd po latach się odnaleźliśmy, Tom miał zdecydowaną przewagę na tym polu. Nie potrafiłem tego zrozumieć ale jednocześnie chociaż cholernie mnie tym zawstydzał, to jednocześnie podobało mi się to. Sam nie potrafię tego tak do końca wyjaśnić, ale tak jest. Drgnąłem, gdy na mój telefon przyszło powiadomienie o nowym mailu. Wytarłem szybko ręce w ręcznik kuchenny i odczytałem wiadomość - jak się okazuje - od mojej agencji.

-Mają dla mnie ładną propozycję. Dobra kasa i tylko kilka godzin zdjęć, jutro.

-Jeśli chcesz, to mogę nawet z tobą pojechać. Do końca roku mam wolne, wiesz o tym.

-Tak, ale podoba mi się nazwa tej kampanii reklamowej.

Skomentowałem, na co zarobiłem sobie pytające spojrzenie bliźniaka. Uśmiechnąłem się i podstawiłem mu odblokowany telefon przed nos.

-Świąteczny cud. Pasuje do nas, co nie?

Zaśmiałem się ale już chwilę później uciekałem, bo od słowa do słowa doszło do tego, że Tom zaczął obrzucać mnie dekoracjami do ciasteczek a ja uciekałem przed nim w popłochu, podczas gdy po całym domu roznosił się dźwięk naszego śmiechu.

Dlatego teraz wszystko było idealnie.

W tym samym czasie w pewnej małej wiosce w północnych Niemczech, Simone z nienawiścią przyglądała się zdjęciu, które trzymała w rękach a które kilka tygodni wcześniej z pełną premedytacją przysłali jej jej właśni synowie. Odstawiła kubek z herbatą na stół odrobinę zbyt mocno, przez co kilka kropli pobrudziło śnieżnobiały obrus. Wstała od stołu i wrzuciła fotografię do palącego się w kominku ognia, przyglądając się przez chwilę, jak pożerają je płomienie.

-To jeszcze nie koniec.