Sekret - rozdział 21

-Znaleźliśmy już sporo zaklęć... może tyle na razie wystarczy? Nie wiemy, kiedy zaatakują, i ile do tego czasu zdążymy się nauczyć.

Zauważyła Hermiona, rozmasowując sobie kark. Od tygodnia siedzieli po kilkanaście godzin w bibliotece i miała tego dość. Chłopak zamknął przeglądaną właśnie księgę i odłożył ją na miejsce, po czym uśmiechnął się do przyjaciółki.

-Masz rację. Chodźmy na kolację.

Powiedział, zbierając swoje rzeczy. Nastolatka zaczęła robić to samo i po chwili wyszli z wielkiej biblioteki, kierując się do Wielkiej Sali. Czarnowłosy jak zwykle zajął miejsce przy stole Slytherinu i przywitał się z Draco pocałunkiem.

-W końcu wyszliście z waszej kryjówki, co?

Zapytał blondyn zaczepnie, wracając do jedzenia kolacji. Chłopiec, Który Przeżył, nałożył sobie na talerz jedzenie i zabrał się za kolację, nie odpowiadając na ten żart. Nie sądził nawet, że był aż tak głodny, a przecież nie jadł obiadu. Usłyszał rozbawione śmiechy przyjaciół, gdy rzucił się na jedzenie, ale nie przeszkadzało mu to. Gdy w końcu się najadł spojrzał na swojego ukochanego i uśmiechnął się. Długi palec wytarł mu coś z kącika ust.

-Uważaj, jak jesz. Jesteś Ślizgonem, skarbie.

Zwrócił mu uwagę i wrócił do rozmowy z Pancy, która żywo dyskutowała z nim na temat dzisiejszej lekcji. Harry rozmawiał z każdym, kto był na tyle blisko i się śmiał. Lubił ich, bardzo, mimo, że większości z nich nie pamiętał z poprzednich lat. Wracał do dormitorium idąc z ukochanym pod rękę i zaśmiewając się z czegoś razem z ich przyjaciółmi. Śmiechy uczniów roznosiły się korytarzami i podnosiły na duchu wszystkich, którzy wciąż przeżywali niedawną sytuację, wypełniając ich serca nadzieją. Gdy znaleźli się w pokoju, okularnik przytulił Draco i wpił się w jego usta.

-Mrr... czymś sobie zasłużyłem?

Zapytał, patrząc na niego stalowymi oczami i uśmiechnął się, przeczesując ciemne włosy.

-Tym, że jesteś.

Odparł po prostu chłopak, wyplątując się z objęć i podchodząc do biurka. Położył tam wszystkie swoje rzeczy i czegoś szukał, a Malfoy w tym czasie postanowił wziąć prysznic. Właśnie rozkoszował się ciepłą wodą pieszczącą każdy skrawek jego ciała, gdy usłyszał krzyk. Z mocno bijącym sercem wybiegł z łazienki, przepasając się ręcznikiem na biodrach i dopadł do skulonego na ziemi i wciąż krzyczącego chłopaka.

-Harry! Harry, co ci jest?!

Krzyczał. Rozległo się pukanie do drzwi i do pomieszczenia wpadł Snape i kilkoro Ślizgonów.

-Poszedłem się myć i usłyszałem krzyk...

Powiedział roztrzęsiony, patrząc, jak jego ojciec chrzestny próbuje uspokoić swojego ucznia. Był przerażony i nie wiedział, co się dzieje.

-Potter, przestań się drzeć!

Warknął nauczyciel, ale to nie poskutkowało. Wyglądało na to, że Złoty Chłopiec bardzo cierpiał. Snape wstał, łopocząc swoimi szatami i wycelował różdżką w nastolatka, mimo protestów chrześniaka. Po chwili spojrzał zaskoczony najpierw na czarnowłosego a potem na blondyna.

-Nie mogę zastosować oklumencji...

Oznajmił, a spojrzenia wszystkich na powrót spoczęły na okularniku. Draco był bliski szaleństwa. Nie wiedział, ile to trwało, nim Harry w końcu się uspokoił i spojrzał nieprzytomnym wzrokiem po wszystkich, zatrzymując mętne spojrzenie na ukochanym. Uśmiechnął się słabo.

-Przypomniałem sobie.

Wyszeptał, po czym zemdlał w ramionach ukochanego. Wszyscy odetchnęli z ulgą i wrócili do siebie, a blondyn nie wiedział kiedy rozpłakał się ze wzruszenia.