Wall between us - Rozdział 15

 Nie miałem pojęcia, co się stało. W jednej chwili tańczyłem razem z moją grupą i wszystko szło zaskakująco dobrze a chwilę później leżałem na deskach parkietu, zupełnie oszołomiony i nie wiedziałem, co się dzieje. Czułem ból w całym ciele i nie potrafiłem dokładnie sprecyzować, gdzie dokładnie mnie boli. Jak przez mgłę docierało do mnie, że dookoła mnie zapanowało poruszenie. Próbowałem się podnieść, ale ktoś mocno trzymał mnie za ramiona i mi na to nie pozwalał.

-Yurij, spokojnie, pomoc już jedzie!

-Cholera, ile tu krwi!

-Yurij!

Było tu wiele zamieszania a ja nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Nie pozwalano mi wstać ale nie do końca wiedziałem, dlaczego. Wpatrywałem się w sufit, kątem oka widząc panujące dookoła zamieszanie ale nic z tego nie rozumiałem. Nagle tuż nade mną pojawiła się twarz Otabeka, którego chyba tylko cudem do mnie dopuszczono.

-Yurij, nie martw się, wszystko będzie dobrze.

Powiedział i szczerze mówiąc wyglądał na bardzo przejętego. Nie do końca rozumiałem, dlaczego tak się działo i było to dla mnie cholernie dziwne ale to wszystko przeszło na dalszy plan, bo w jednej chwili zalał mnie tak ogromny wstyd, że niemal od razu zacząłem płakać. Głos uwiązł mi w gardle ale wciąż czułem łzy spływające mi po policzkach. Nie mogłem już dłużej normalnie oddychać i czułem, że głowa coraz bardziej boli mnie tępym bólem a obraz rozmazywał mi się przed oczami.

-Przepraszam...

Wyszeptałem jakimś cudem, jednak już nie widziałem osoby do której kierowałem te słowa a tylko jakieś niewyraźne kształty. Czułem ucisk na ramionach i wiedziałem, że wciąż nie wolno mi wstać a ja... no cóż, tylko miałem nadzieję na to, że umrę tutaj ze wstydu.

Nie wiem, jakim cudem wszystko zaczęło się robić coraz ciemniejsze. Nie potrafiłem rozpoznać żadnych słów ani rozróżnić głosów ale wiedziałem, że wciąż panuje spore zamieszanie. Płacząc oddałem się porywającej mnie ciemności i w tym momencie miałem tylko nadzieję, żeby się nigdy już nie obudzić, bo nigdy nie przeżyję tego upokorzenia.