Zdjęcie - rozdział 16

Obudziłem się czując nęcący zapach gofrów, które uwielbiałem. Otworzyłem oczy i rozejrzałem się po salonie, w którym zasnęliśmy z Tomem, orientując się, że jestem sam. Dopiero po chwili z kuchni dobiegły mnie głosy i śmiech mojego bliźniaka. Zwlokłem się więc z wygodnej kanapy, przy okazji zauważając na zegarze godzinę 9:45 i aż jęknąłem, widząc to. Nie wstaję tak wcześnie rano z reguły i niespecjalnie chcę to zmieniać, ale skoro już wstałem to w porządku. Wziąłem kocyk z kanapy, pod którym spaliśmy całą noc i opatuliłem się nim, czując, że jest mi zimno, po czym ciągnąc za sobą ogon z kocyka przeszedłem do kuchni, gdzie przystanąłem w progu, widząc Emily smażącą gofry i śmiejącą się z czegoś z Tomem. Ładny obrazek i byłem pewien, że mógłbym się do tego przyzwyczaić.

-O, nasz śpioch wstał.

Oczy bliźniaka spoczęły na mnie a ja roześmiałem się, widząc zdziwienie malujące się na twarzy nastolatki, która z zaskoczenia niemal upuściła trzymaną w rękach chochlę.

-Dobry.

Mruknąłem ze śmiechem, wchodząc do kuchni i sadzając się na jednym z wolnych krzeseł, przy stole zastawionym najróżniejszymi słodyczami, które miały być dodatkiem do gofrów.

-No i widzę, że ktoś ma lepszy humor niż wczoraj.

Skomentowałem, widząc wielki uśmiech na twarzy dziewczyny, która przytaknęła i otworzyła gofrownicę, sprawdzając, czy ciasto jest już gotowe.

-Wiesz... trochę lepiej się czuję, chociaż dalej to wszystko mnie przytłacza.

Przyznała z lekkim uśmiechem, stawiając jeden z wypełnionych pachnącymi goframi talerzy na stole. Podszedłem do niej i przytuliłem, po czym usiadłem przy stole i zacząłem pałaszować razem z bratem.

-Tak w sumie, Emily, chcielibyśmy... coś zrobić.

Zacząłem w końcu po pełnym śmiechu, pysznym śniadaniu. Dziewczyna uniosła brew zupełnie, jak to ja mam w zwyczaju, przez co znów uderzyło mnie nasze podobieństwo.

-Chcemy, żebyś zamieszkała z nami w Los Angeles. Czym szybciej tym lepiej.

Dokończył za mnie Tom a ja z zaciekawieniem obserwowałem twarz naszej siostry, która była ciężka do przeniknięcia i domyślenia się, co właśnie myśli.

-Nie musicie.

Takiej odpowiedzi chyba się nie spodziewałem. Spojrzałem na bliźniaka, który jednak rozumiał tak samo niewiele, co ja.

-Wpadłam nagle w wasze ułożone życie, nie musicie się mną zajmować ani czuć się w obowiązku opieki nade mną, bo okazało się,  że jestem waszą młodszą siostrą.

Wyjaśniła, a ja o mało nie roześmiałem się, słysząc jej słowa, mimo, że były one jak najbardziej uzasadnione i rozumiałem jej tok myślenia.

-Chcemy się tobą zająć. Chcemy nadrobić ten stracony czas i poznać cię lepiej. Zamieszkaj z nami.

Poprosiłem, z wielkim uśmiechem na twarzy, widząc, jak zalewa ją fala ulgi. Uśmiechnęła się lekko na co podszedłem i przytuliłem ją do siebie. Świadomość, że to moja siostra była trochę inna co do tego, że nigdy nie sądziłem, że będę miał siostrę, a jednak.

-W takim razie w porządku.

Zgodziła się wreszcie, więc mieliśmy w końcu co świętować. Oczywiście w naszym stylu.