Miłość i nienawiść dzieli cienka granica - rozdział 12

-Panie Potter, zechce pan zaprezentować działanie zaklęcia niewerbalnego, Upiorogacka,  na panu Wesleyu?

Nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią zwrócił uwagę wszystkich uczniów na byłego Gryfona, który obojętnym wzrokiem spojrzał na mężczyznę.

-Nie ma mowy, nie dam mu się atakować!

Wrzasnął rudowłosy, podnosząc się z miejsca tak gwałtownie, że jego krzesło upadło.

-Pojedynek!

Rzucił ktoś, co podłapała zaraz większa część klasy. Nauczyciel myślał przez chwilę, spoglądając na obu nastolatków.

-W porządku. Zmierzcie się w pojedynku.

Zarządził i chłopcy wyszli na środek sali, stając naprzeciw siebie. Twarz Bliznowatego nie wyrażała kompletnie nic, za to na piegowatej twarzy malowało się obrzydzenie wymieszane z wściekłością. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniami, nic nie robiąc, trzymając różdżki w gotowości a atmosfera w klasie gęstniała. Srebrne oczy odnalazły spojrzenia kilkorga Ślizgonów. Jeśli sytuacja zrobi się niebezpieczna, obronią Wybrańca. To było jasne.

-Tarantallegra!

Krzyknął Wesley, rzucając zaklęciem w swojego przeciwnika, który nawet nie mrugnął, widząc błysk światła lecący w jego stronę.

-Repelo Inimigorum.

Powiedział spokojnie a zaklęcie odbiło się od niego, nie robiąc mu żadnej krzywdy. Uniósł różdżkę i niespiesznie wycelował ją w byłego przyjaciela.

-Nie chce mi się w to bawić. Sektumsempra.

Rozbrzmiało w klasie i wszyscy krzyknęli, gdy na ciele Gryfona zaczęły pojawiać się głębokie rany. 
Czarnowłosy podszedł powoli i stanął nad leżącym i powoli wykrwawiającym się chłopakiem.

-Przestań, zabijesz go! Panie profesorze!

Krzyczała Hermiona, chociaż wszyscy inni byli w szoku i nie wiedzieli, jak się zachować.

-Wulnera sa naen tur.

Wyszeptał chłopak a krew zaczęła wracać do powoli znikających ran. Wszyscy patrzyli w oszołomieniu na zaistniałą scenę, bojąc się odezwać, chociaż w końcu Wesley doszedł do siebie po kilku minutach.

-Panie Potter... skąd pan za to zaklęcie?

Wydusił nauczyciel, spoglądając na swojego ucznia. Chłopak uśmiechnął się lekko przerażająco i spojrzał na swojego profesora.

-Zgubiłem kiedyś żyletki.

Oznajmił, jakby to było coś najnormalniejszego na świecie i zajął swoje miejsce w ławce, znów ignorując wszystkich i wszystko dookoła niego, nie zwracając uwagi na spojrzenia rzucane mu przez innych uczniów i samego profesora, który nie miał pojęcia, co ma teraz zrobić z tym faktem. Wiedział tylko, że coś zrobić trzeba.