Zagubiony kociak - rozdział 21

Lekcje rosyjskiego z Jurijem były dość ciekawe i często pełne śmiechu blondyna, gdy źle wypowiadałem jakieś słowo i brzmiało to dość ciekawie, bo na pewno nie był to rosyjski. Cieszyłem się, że jest szczęśliwy i go to bawi. Nie wiem, dlaczego, ale mimo swojego ogromnego potencjału niemal w ogóle porzucił łyżwiarstwo i oprócz nauki w szkole i pomagania mi z nauką języka rosyjskiego siedział w swoim pokoju i nie wychodził z niego, jeśli nie musiał. Dlaczego? Była to dla mnie zagadka, ale twierdził, że tam czuje się lepiej. Podświadomie czułem jednak, że nie jest to prawda i że za tym kryje się coś więcej, ale widząc, że Jurij nie chce rozmawiać na ten temat, nie naciskałem. Do czasu.

Nasze szkoły znajdują się w sąsiednich budynkach i często odbierałem blondyna ze szkoły, chociaż częściej to on czekał na mnie, prawdopodobnie biegnąc, żeby zdążyć i być przed bramą, zanim wyjdę z budynku szkolnego. Nie zwróciłem na to większej uwagi, ale dzisiaj, gdy wyszedłem ze szkoły i nigdzie go nie widziałem, zaniepokoiłem się. Coś mnie tknęło i ruszyłem w kierunku jego szkoły, chcąc sprawdzić, czy wszystko w porządku i wyjątkowo go odebrać. Nie potrafię wyjaśnić tego irracjonalnego uczucia strachu, które wtedy rosło we mnie z każdym kolejnym krokiem. Moje serce powoli przyspieszało a żołądek ściskał się w supeł, a ja nie wiedziałem, dlaczego tak się dzieje. Westchnąłem cicho i poprawiłem torbę na swoim ramieniu, po czym skręciłem za bramę szkoły i niemal od razu zauważyłem Martina, chłopaka, który chodził razem z Jurijem do klasy i często widywałem ich, jak razem rozmawiają, gdy Jurij na mnie czekał, więc podszedłem do niego.

-Hej Martin. Wiesz, gdzie jest Jurij?

Zapytałem, zwracając na siebie jego uwagę. Spojrzał na mnie zielonymi oczami z jakimś niezrozumieniem w oczach i zmarszczył swoje rude brwi, a ja czułem, że nie da mi pozytywnej odpowiedzi.

-No jak to? Przecież dzisiaj, jak co 3 tygodnie, poszedł na kółko teatralne do Domu Kultury.

Zaraz, co on powiedział? Jurij i kółko teatralne? Jurij nie uczęszcza na takie zajęcia, są one płatne a mama powiedziałaby, gdyby blondyn faktycznie brał udział w czymś takim. Podziękowałem mu szybko i ruszyłem w stronę wspomnianego Domu Kultury, licząc na to, że szybko znajdę blondyna.