Zagubiony kociak - rozdział 12

Przez całą noc nie mogłem spać i zastanawiałem się, jak mam zareagować na to, co powiedział mi Jurij. Oczywiście, nie byłem na niego zły ani nim zdegustowany, mógł się we mnie zakochać i nie było to nic złego, a przecież nie zrobił nic wbrew mnie, za co miałbym go znienawidzić, więc jego obawy były, moim zdaniem, bezpodstawne. Westchnąłem cicho i przekręciłem się na drugi bok, ale zaraz z letargu wyrwały mnie kroki na schodach. Podniosłem się do siadu i nasłuchiwałem, i po chwili znów usłyszałem jak ktoś ostrożnie stąpał po drewnianych stopniach. Wstałem z łóżka i wyszedłem po cichu z pokoju, domyślając się, że to Yuri chodzi po domu, ale zaskoczyło mnie to, bo nigdy nie zauważyłem, żeby tak robił. Westchnąłem cicho i zszedłem na dół, po chwili znajdując się w kuchni, gdzie przy stole siedział blondyn i pił sok prosto z kartonu, ale gdy mnie zauważył aż się zakrztusił i opluł się, kaszląc i próbując złapać oddech. Dopadłem do niego i poklepałem po plecach, aż w końcu zaczął normalnie oddychać i posadziłem go na krześle, przyklękając przed nim. Westchnął ciężko i spojrzał na mnie z zakłopotaniem.

-Dzięki.

Rzucił, odgarniając włosy z twarzy, nie patrząc mi w oczy, spojrzenie błękitnych oczu zawieszając na swojej dłoni.

-Nic nie szkodzi, ale spójrz na mnie.

Poprosiłem i widziałem, jak zagryzł wargi, wyraźnie się wahając, aż w końcu spojrzał mi w twarz, więc uśmiechnąłem się do niego delikatnie, próbując go uspokoić, mimo, że nie było to proste, bo chłopak wyraźnie się stresował bardziej, niż był w stanie przyznać.

-Nie możesz spać?

Zapytałem, na co pokiwał głową i uśmiechnął się lekko, z jakąś skruchą i jakby czuł się winny.

-Tak, przepraszam, że cię obudziłem.

Westchnąłem cicho i przytuliłem go do siebie, obejmując mocno i głaszcząc go po plecach w jakimś opiekuńczym geście, do czego coś mnie popchnęło, chociaż nie wiedziałem, co konkretnie. Po prostu wiedziałem, że muszę to zrobić. Wtulił się we mnie i wyraźnie rozluźnił się w moich ramionach, obejmując mnie w pasie i oddychając coraz spokojniej.

-Teraz chciałbym z tobą porozmawiać, dobrze?

Zadałem kolejne pytanie, odsuwając go ode mnie i widziałem wyraźnie, że znów się zdenerwował, nie chcąc patrzeć mi już więcej w twarz i zanim kotara z jasnych włosów opadła mu na twarz, wydawało mi się, że zobaczyłem łzy błyszczące w jego oczach.

-Schlebiasz mi tym, że się we mnie zakochałeś. Ale... ja wciąż nie jestem pewien, co do ciebie czuję. Ja wciąż uczę się tego, że nie jestem już jedynym synem moich rodziców. Trudno mi przyzwyczaić się do ludzi. Nie jesteśmy spokrewnieni i nie mówię ci, że nigdy się w tobie nie zakocham. Ale na ten moment nie potrafię ci odpowiedzieć, tym samym. Mimo to nie chcę, żeby między nami coś się zmieniło, więc jeśli moglibyśmy wrócić do tego, co było i zobaczyć, co będzie dalej, byłbym szczęśliwy.

Powiedziałem, czując, jak powoli coraz bardziej zaczyna drżeć, ale gdy uniósł głowę i spojrzał mi w oczy, jego oczy były suche i nie wyglądał, jakby miał się rozpłakać.

-Jasne. Pójdę już spać.

Powiedział i wywinął się z moich objęć, a po chwili usłyszałem trzask drzwi do jego pokoju. Westchnąłem cicho i posprzątałem kuchnię, po czym wróciłem na górę, ale przechodząc obok drzwi jego pokoju zdawało mi się, że coś usłyszałem. Przystanąłem i wsłuchałem się w ciszę, po chwili słysząc delikatny dźwięk głośnej i ostrej muzyki, ale dużo lepiej słyszałem szloch, który wydobywał się z gardła młodego chłopaka i rozdzierał mi serce.